بخشی از سخنان صریح و تند دکتر عباسی در مورد برخی شیوههای مداحی که در سال ۸۵ در دانشگاه همدان مطرح شد، چند روزی است که دستمایه برخوردها و انتقادهای تند و بیپرده از وی گردیده است.
منتقدین با نامناسب خواندن لحن دکتر عباسی در مورد برخی مداحان که به دور از بصیرت بخشی لازم، صرفا خود را دیوانه فرزندان و منسوبین گرانقدر حضرت سیدالشهدا امام حسین(ع) میخوانند، سیل اهانتهای بیسابقهای را نثار وی نموده و او را با القابی چون: عبیدالله زیاد، شمر، خاندان عباسی و … نواختهاند!!
اگرچه نگارنده لحن دکتر عباسی را به خصوص در هنگام اشاره به نام مطهر حضرت رقیه(س) مناسب نمیداند، اما به دلیل ارادت خالصانه ایشان به خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام که در تمامی آثار و سخنرانیهای وی موج میزند، آن را به چیزی جز “سهوالکلام” حمل نمیکند.
بدون شک ایشان اگر صلاح بداند در روشنگریهایی که به واسطه این انتقادات به عمل خواهد آورد، به نحو مقتضی از ارادت و دلبستگیهای خود به این ذوات مقدس یاد خواهد کرد.
اما به واسطه این رویداد نکاتی چند را قابل بحث و بررسی میدانم:
نخست آنکه انتقاد از برخی شیوههای مداحی و مداحان خاص، آن هم در حوالی سالهای نزدیک به سخنرانی ایشان و حتی پس از آن چیز غریبی نبوده و نه تنها از سوی دکتر عباسی، بلکه بارها و بارها از سوی مقام معظم رهبری و مراجع عظام مطرح شده و اکثر قریب به اتفاق مداحان عزیز نیز سعی در تطبیق لحن و اشعار خود با نظرات این بزرگان داشتهاند.
ادامه متن در ادامه مطلب.....
